Saat 09.05…

Bir ulusun kalbi o anda susar, ama aynı anda bir bilinç uyanır.

Her 10 Kasım, yalnızca bir anma günü değil; zamana karşı verilen bir direniştir. Çünkü bazı insanlar ölmez; yalnızca bedenden fikre, fikirden umuda dönüşür.

Mustafa Kemal Atatürk’ü anmak, geçmişe saygı göstermekten çok, geleceği savunmaktır. O’nun mirası bir heykelde, bir fotoğrafta ya da bir nutukta değil; düşünen, sorgulayan, hakkını arayan her yurttaşın vicdanında yaşar.

Ve asıl tehlike, bu vicdanı unutturmaya kalkışmaktır.

Bu yıl 10 Kasım’ın “ara tatile denk getirilmesi”, sıradan bir takvim değişikliği değil, kolektif hafızaya yapılan bir müdahaledir. Zamanın akışını değiştirebilirsiniz ama belleği silemezsiniz. Çünkü tarih, törenlerle değil; halkın kalbindeki sadakatle yazılır. Ve bu topraklarda bir çocuğun gözlerinde hâlâ Atatürk’ün ışığı parlıyorsa, hiçbir şey “tesadüf” değildir.

Atatürk’ü anlamak, bir siyasi kimliğe sığınmak değil; aklın rehberliğini, bilimin yol göstericiliğini kabul etmektir.

O’nun çağrısı hâlâ duyuluyor: “En hakiki mürşit ilimdir.”

Bu cümle, bir yüzyıl öncesinden bugüne, cehaletle bilimin, karanlıkla aydınlığın mücadelesi arasında bir denge taşır.

Ve biz, her 10 Kasım’da o terazinin hangi tarafında durduğumuzu yeniden hatırlarız.

Cumhuriyet Halk Partisi olarak, Atatürk’ü bir anı değil, bir ahlak biçimi olarak görürüz. O’nun ilke ve devrimleri sadece tarih kitaplarında değil; adalet arayanların yürüyüşünde, hak talep edenlerin sesinde, özgürlük isteyen gençlerin kalbinde yaşar.

10 Kasım’da yas tutmayız; çünkü ölüm, bir son değil, fikrin ölümsüzlüğüne açılan bir kapıdır. Her siren sesi bize şunu hatırlatır: Bir millet, kurucusunu değil; onun düşüncesini yaşatabildiği sürece ayaktadır.

Ve bugün, her zorlukta, her karanlıkta, bir yerlerde yine aynı cümle yankılanır:

Fikirler Ölmez